Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Για την "Αισθηματική Ηλικία" του Δημήτρη Μαραμή




Μην παρασυρθείτε από τους εν γένει χαμηλούς τόνους του έργου και της εικόνας του Δημήτρη Μαραμή. Μην παρασυρθείτε από τη λιτή, κλασική ενορχήστρωση, τα έγχορδα και το πιάνο, τη λυρική ερμηνεία του νεοεισελθόντα στη δισκογραφία Θοδωρή Βουτσικάκη. Μην παρασυρθείτε από τον τίτλο, «Αισθηματική ηλικία», ούτε καν από το μικρό παιδάκι στο εξώφυλλο του CD-βιβλίου και τη μελαγχολική αθωότητα που αποπνέει.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μελοδραματικότητα και αθωότητες· εδώ έχουμε να κάνουμε με άγριες καταστάσεις. Χρόνια είχα να ακούσω τραγούδια με τόσο έντονο ρυθμό, με τόση έντονη αίσθηση της κίνησης, με τέτοια εσωτερική ενέργεια. Αναφέρομαι καταρχήν στο «Φθινόπωρο σ’ αγάπησα» και στους «Μπερντέδες», ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη· «κι απ’ το μέλι ποθοπλάνταζε / το κορμί σου και το μάτι / κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι / κι ήταν άσπρο το κρεββάτι». Συγνώμη, αλλά εγώ παιδί έβλεπα Στρουμφάκια και Αστυνόμο Σαΐνη, και δεν είχα ιδέες από μπερντέδες και κρεβάτια. Κι ούτε μου ορμούσαν οι έρωτες τα βράδια, όπως στο ποίημα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου που τόσο μαεστρικά μελοποιεί ο Μαραμής: «Αγάπες και κρύσταλλα / χυμούν μες στη νύχτα».

ΟΚ, το παραδέχομαι ότι η ενότητα «Τρία Παραμύθια» με τρία τραγούδια σε στίχους Σωτήρη Τριβιζά (τα δύο σε «δεύτερη εμφάνιση») είναι πράγματι μια νησίδα τρυφερότητας και ρομαντικών εικόνων. Αλλά δεν κρατάει για πολύ. Γιατί και τα όνειρα του Γκανά κορμί έχουν μέσα, κόκκινα μεταξωτά, και ψηλές γυναίκες. Και στο τέλος έρχεται ο επίλογος, οι «Μπερντέδες» σε ορχηστρική εκδοχή, να επικυρώσει αυτό ακριβώς το πράγμα: ότι μέσα από το πέπλο της παιδικότητας και του παραμυθιού, τρέχει γκαζώνοντας η ρυθμική, μελωδική, και εν τέλει ενστικτώδης ορμή του Δημήτρη Μαραμή.

Η «Αισθηματική ηλικία» είναι ένας δίσκος «ταυτότητας» για τον συνθέτη, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς μέσες λύσεις, χωρίς δοσολογίες μαγειρέματος. Μακάρι σε επόμενη δουλειά του ο Μαραμής να δείξει ακόμα πιο απροκάλυπτα - και σε επίπεδο, πλέον, ήχου και ενορχήστρωσης - αυτή την τόσο απόλυτη και εν τέλει ροκ πλευρά του.

Ηρακλής Οικονόμου

Δεν υπάρχουν σχόλια: