Ο Γρηγόρης Παπαδογιάννης για τη Στέλλα Βλαχογιάννη

Κυριολεκτικά "στην πόρτα" σταμάτησα τον κύριο Γρηγόρη Παπαδογιάννη, δημοσιογράφο και εκδότη του περιοδικού Fortezza, πριν βγει από τον ΙΑΝΟ και την ωραία βραδιά προς τιμήν της κυρίας Στέλλας Βλαχογιάννη που διοργάνωσε το "Ποιείν" στις 16 Μαρτίου 2010. Ο λόγος; Ένα χειρόγραφο κείμενο που είχε μόλις διαβάσει, αφήνοντας άφωνο το ακροατήριο της εκδήλωσης. Θα διαπιστώσετε μόνοι σας, διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές, το γιατί. Eυχαριστώ θερμά τον κ. Παπαδογιάννη για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου.
ηρ. οικ.

***

Κυρίες και κύριοι,

Βρίσκομαι εδώ μόνο και μόνο για να λύσω μια τρομερή παρεξήγηση. Φυσιολογικά, εγώ, ένας τίμιος εργάτης της ενημέρωσης δεν έχω την παραμικρή δουλειά ανάμεσά σας, στις ομιλίες και τις απαγγελίες σας, στις γιορτές και τα τραγούδια σας.

Την κυρία αυτή την ποιήτρια που λέτε εδώ ελάχιστα την γνωρίζω. Για την ακρίβεια συνέπεσε κάποια εποχή να εργαζόμεθα εις κοινό χώρο, ένα φιλόξενο συγκρότημα τύπου μεγάλων ευεργετών της εξημέρωσης.

Πέραν τούτου ουδέν.

Η κυρία όμως αυτή, για άγνωστους λόγους, χρησιμοποίησε ασύστολα, αυθαίρετα και καταχρηστικά την τίμια φυσιογνωμία μου για να δημιουργήσει εντελώς ποιητικά έναν ανερμάτιστο, αιθεροβάμονα και παντελώς άχρηστο εμπορικά νοσοκόμον, τον οποίο μάλιστα τοποθέτησε σε εβδομαδιαία βάση να απασχολείται στο ιατρείο της.

Πέραν από τους απαραίτητους μισθούς (και τους δεκατέσσερις) και τα οφειλόμενα ένσημα για τα οποία τον λόγο θα έχει η δικαιοσύνη, βρίσκομαι εδώ για να διαμαρτυρηθώ εντόνως.

Είμαι ένας απλός Γρηγόρης, καμία σχέση με τα μικρογεύματα, και απολύτως καμία σχέση με τον τύπον αυτόν που ονειροβατεί εις τα ερτζιανά και καταθέτει ανεδαφικές απόψεις για τη ζωή και τους ανθρώπους, απόψεις ποιητικές άρα επικίνδυνες για την ευνομούμενη και εις ευεργετική νάρκωση ευρισκόμενη κοινωνία μας.

Γιατί κυρία Βλαχογιάννη; Γιατί με ενεπλέξατε στον ανατρεπτικά ποιητικό ιστό σας και με ταλαιπωρείτε ως όνομα κάθε Τετάρτη; Και με τι μούτρα θα αναζητήσω σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς μια θέση εργασίας ως βοηθός, πιχι, στο αποκαλυπτικό δελτίο του κυρίου Παπαγιάννη (ορίστε, σας αποκαλύπτω και τα όνειρά μου), τώρα που το όνομά μου ταυτίστηκε με τους απατηλούς παραδείσους της ποίησης και της εντελώς αταίριαστης ίσως δε και επικίνδυνης για τα νέα μας οικονομικά μέτρα, ποιητικής ραδιοφωνίας;

Δεν καταλαβαίνετε, κυρία Βλαχογιάννη, ότι αυτά που κάνετε..

(και ξεφεύγω πλέον από το προσωπικό ζήτημα για να ασχοληθώ ως συνάνθρωπος, με τη δική σας περίπτωση…)

δεν καταλαβαίνετε ότι αυτά τα πράγματα που κάνετε δεν έχουν καμία θέση στο καθ’ όλα αξιότιμο δημοσιογραφικό στερέωμα; Δεν καταλαβαίνετε για να το πω απλά, ότι χαλάτε την πιάτσαν;

Που θα καταλήγαμε, κυρία Βλαχογιάννη, αν όλοι εμείς οι τίμιοι γραφιάδες, αφήναμε τη δουλειά μας στο πλευρό των αγνών συμφερόντων που κυβερνούν τη χώρα και το ρίχναμε στην ποίηση, στο θέατρο και στα όνειρα;

Γιατί κυρία Βλαχογιάννη δεν είστε ικανοποιημένημε όλα αυτά που βλέπετε γύρω σας;

Γιατί στενοχωριέστε;

Γιατί δεν είστε ευχαριστημένη;

Τι επιζητάτε;

Ποιων σκοτεινών ονείρων τα συμφέροντα εξυπηρετείτε;

Ποια ποιητική πατρίδα εκπροσωπείτε;

Από κι ως που, σε έναν κόσμο που τόσο χαρούμενα πορεύεται εσείς τολμάτε και ανησυχείτε;

Γιατί δεν συμμετέχετε κι εσείς ως δημοσιογράφος στα πρωινά τηλεοπτικά δικαστήρια;

Γιατί δεν συνεισφέρετε κι εσείς με κάποιο προσωπικό συμβάν στα μεσημεριανά μας τηλεοπτικά προγράμματα;

Γιατί αγνοείτε επιδεικτικά τις συζητήσεις των δελτίων που λύνουν συνεχώς τα όποια προβλήματα της χώρας;

Γιατί δεν συστρατεύεστε στο πλευρό κάποιου αγνού πολιτευτή;

Γιατί δεν βρίσκετε θαλπωρή και αγωνιστική ζεστασιά σε κάποιο μεγαλειώδες κομματικό καταφύγιο;

Γιατί δεν δηλώνετε τέλος πάντων ανεξάρτητη αφού σας αρέσει, παραμένοντας όμως εξαρτημένη όπως κάνει κάθε λογικός άνθρωπος;

Γιατί τέλος πάντων δεν γράφετε αυτά που θέλει ο κόσμος; Γιατί, ακόμη καλύτερα δεν πείθετε τον κόσμο ότι θέλει αυτά ακριβώς που γράφετε;

Δεν σας καταλαβαίνω, κυρία Βλαχογιάννη. Δεν καταλαβαίνω το ρόλο σας, είμαι σίγουρος όμως ότι είναι ύποπτος. Δεν καταλαβαίνω την ποίησή σας, είμαι σίγουρος όμως ότι αποκλείεται να την εκμεταλλευτεί ένας στιβαρός και σώφρων εκδότης.

Στο σημείο αυτό θα πραγματοποιήσω κι εγώ ο φτωχός την υπέρβασίν μου. Εκεί με αναγκάζετε να φτάσω, κυρία Βλαχογιάννη. Θα σας θυμίσω λοιπόν τους στίχους ενός ποιητή, μάλιστα εκεί κατήντησα, εγώ ένας βιοπαλαιστής της μαζικής εξημέρωσης, να ασχολούμαι με ποιητές. Έλεγε πάνω κάτω λοιπόν κι εκείνος ο εξίσου επικίνδυνος, τα εξής:

Μα πως καταφέρατε να περπατήσετε στη θάλασσα; τον ρώτησαν.

Έχασα το δρόμο, τους απάντησε.

Χάσατε κι εσείς το δρόμο, κυρία Βλαχογιάννη. Χάσατε το δρόμο και περπατείτε στη θάλασσα και στον αέρα, αεροβατείτε ασυστόλως. Σας καλώ έστω και τώρα, ίσως δεν είναι αργά, να ανακτήσετε την καλή πορεία και να επιστρέψετε στον σωστό δρόμο. Τον ασφαλή και τον σίγουρο. Τον πεπατημένο και αποδοτικό. Αλλιώς η τιμωρία σας θα είναι σκληρή.

Θα μείνετε στην ιστορία ως ποιήτρια!

Γρηγόρης Παπαδογιάννης